Persoonlijk verhaal, Melanie
Soms voel je diep van binnen dat er iets moet veranderen. Je kunt het niet goed uitleggen alleen dat het zo niet langer klopt. Dat was waar ik stond. Stilgevallen. Niet in paniek, maar ook niet in beweging. Alsof mijn hart iets wilde zeggen, maar mijn hoofd er steeds overheen praatte. Alles leek stil, maar vanbinnen raasde het.
Ik had geen duidelijke antwoorden. Geen plan. Alleen een verlangen om te voelen, om weer contact te maken met wat ik eigenlijk al die tijd al wist. Toen ik las over ceremoniële cacao, raakte dat iets in mij. Niet als wondermiddel, maar als een uitnodiging om naar binnen te keren. Naar de plek waar ik mezelf al een tijdje kwijt was.
Dus creëerde ik mijn eigen moment. Een ochtend voor mezelf, zonder afleiding. Ik maakte bewust een warme kop cacao klaar, rolde mijn yogamat uit en startte een diepe meditatie via Meditation Moments. Geen ceremonie in de traditionele zin. Geen begeleiding. Alleen ik, de cacao, en de intentie om écht te luisteren.
Vanaf de eerste slok voelde ik: dit is anders. De cacao verwarmde niet alleen mijn lichaam, maar ook iets diepers iets ouds dat zachtjes werd aangeraakt. Alsof een innerlijke stem, die lang stil was geweest, voorzichtig begon te fluisteren. Geen overweldigende inzichten. Geen schreeuw. Maar een subtiele waarheid die naar boven wilde komen.
In die rust, in dat veilige moment met mezelf, kwam er ineens iets helder in mij naar boven. Een verhaal dat ik onbewust al jaren met me meedroeg. Niet alleen dat ik sterk moest zijn of niemand tot last mocht zijn die kende ik al. Maar daaronder zat iets nog diepers: het besef dat ik mezelf vertelde dat het mij nooit beter mocht gaan dan mijn moeder.
Mijn moeder is een liefdevolle vrouw, met een hart van goud maar draagt een zwaar leven. Veel pijn. Veel verdriet. En ergens, zonder dat ik het bewust doorhad, had ik besloten dat ik haar niet mocht ‘overstijgen’. Alsof mijn geluk een vorm van verraad zou zijn. Dat het niet klopte als ik lichtheid zou voelen, terwijl zij donkerte droeg. Die overtuiging leefde in mij als een waarheid, dag na dag.
En juist door stil te zijn, door niet te vluchten in denken of doen, mocht ik dit onder ogen zien. Niet met schuld of schaamte. Maar met liefde. Liefde voor haar. En liefde voor mezelf. Ik hoefde het niet meteen op te lossen. Alleen erkennen was al een bevrijding.
Die eerste ervaring met cacao bracht geen spectaculaire doorbraak. Maar wat het me gaf was veel waardevoller: zachtheid. Eerlijkheid. Een gevoel van thuiskomen bij mezelf. Het werd het begin van een andere relatie met cacao, maar vooral met mijn eigen binnenwereld.
Sindsdien is cacao voor mij meer dan een plant. Het is een gids. Een spiegel. Geen magie van buitenaf, maar een liefdevolle uitnodiging om te herinneren wie ik ben, onder alle verhalen en verwachtingen. Om steeds opnieuw terug te keren naar mijn kern. Naar waarheid. Naar mezelf.
Cacao is voor mij niet alleen een drankje, maar een krachtig hulpmiddel voor innerlijke healing, een uitnodiging om mezelf opnieuw te ontdekken en in verbinding te komen met mijn diepste waarheid.
Liefs Melanie
Reactie plaatsen
Reacties